Diliryong Panaginip

Nagpasya ang mga magkakapatid na manatili na lamang sa isang kuwebang malapit sa paanan ng Bundok Banahaw. Kumuha sila ng mga pira-pirasong kahoy mula sa kagubatan at nagsindi sila ng siga. Pinainitan ang amang tila nangangatog, dulot siguro ng mga sugat na tinamo mula sa pakikihamok.

Matibay si Cardo. Sa kabila ng kanyang mga sugat, hindi siya nawawalan ng pag-asa. "Kaya ko ito", usal sa sarili habang tila nagdidileryo siya't binabanggit ang mahal na asawang pinaslang ng mga sakang. Hindi man niya binubuka ang kanyang mga mata, ngunit, alam niyang ligtas sila ng kanyang mga anak. 

Tanging kulay ng apoy ang kanyang nakikita. Mula duon, sa kawalan, mayroong aninong unti-unting lumalapit sa kanya. Ilang dipa pa at nakita niya ang kanyang mahal na asawa noong dalaga pa. Suot niya'y puting kamiso, animo'y isang nimpa sa kanyang paningin ang asawang minahal niya simula pa ng una niya itong nakita. Nakangiti itong pagkatamis-tamis, na tila nag-aanyaya.

"Halika sa bukid at tayo'y magkwentuhan,

balikan natin ang tamis ng nakaraan

sa kabataan nati'y abot natin ang ligaya

kuntento ako kung ika'y aking kasama.

Sa ilalim ng puno ng manga

pangarap nati'y nabuo

magkakasama tayo

hanggang sa dulo

bubuo tayo ng ligaya

sa piling ng ating mga anak

titira tayo sa bukid ng pag-asa

sa lupa na ating pamana.